Ze ligt er al klaar voor.
Dat stopt de wereld. Mijn wereld. Ik halt. Ik val in een vacuüm waarin tijd niet bestaat. Mijn collega’s zien niets. Buiten vertraagt mijn pas niet. Buiten draait mijn wereld niet. Het wordt zwart voor mijn ogen. Ik blijf lopen. Ik struikel niet over speelgoed of kinderen. Ik hoor mij overleggen met mijn collega. Zeg haar wat ik zal doen en vraag haar andere taken op zich te nemen. Ik voel nog hoe mijn vingers het tafelblad raken en dan verdwijn ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten