ik was bij mijn therapeut en dat was house. en dat klopt ook wel want mijn peut en house hebben wel wat gemeen. ik zat op zijn schoot. hij zat schuin aan zijn bureau en ik dan dus op zijn schoot. het was gezellig en amicaal. het had niets dat beladen was. hooguit house zelf dan. het was gezellig, zoals dat onder elkaar kan zijn. in mijn droom genoot ik daar wel van, omdat ik ook wist dat ik dit in mijn wakkere leven niet zou vinden.
zijn vrouw kwam binnen. het was niet de vrouw van peut en ook niet de vrouw van house. het was een dikke vrouw. zo'n moederlijk type. met van die enorme memmen die je als kind te vaak ongevraagd in je smoelwerk gefrot hebt gekregen. daarvoor had ik me geen seconde vervelend gevonden over de situatie die zo onschuldig voelde, maar de reactie van de vrouw leerde mij wel anders. er was wel degelijk schuld en die lag bij mij. ik sprong op en liep achter haar aan op de situatie uit te leggen.
het was een oud huis. we liepen over de overloop. er was een trap naar beneden rechts en een trap naar boven links. het was allemaal van hout maar van dat hout dat je niet meer ruikt omdat het de geuren van het leven om zich heen heeft opgenomen. er waren ramen maar te hoog, zodat ik niet kon zien waar ik was. ik zag geen bomen, alleen heel fel wit licht. ik praatte tegen de vrouw. zei sorry maar dan meer omdat zij het zo verkeerd begrepen had. ze stopte net voordat ze een kamer binnen liep. zei op haar beurt dat het haar speet dat ze me zo had laten schrikken. en dat ze had gestoord. vroeg of ze even een moment mocht voor zichzelf en dat ze me daarna thee met een koekje zou brengen. ik hou niet van thee en heb het niet op koekjes, maar ik knikte uit vriendelijkheid voor het gebaar. ik draaide om en stapte zo mijn droom uit.
