er was een kist. doodskist. zij lag erin. dood. het loeder. ze was al jaren dood. ik schoof de deksel opzij. een meisje lag er naast. ze was helemaal omwikkeld in witte doeken. als een mummy. ze leefde nog, maar ze was er niet meer. haar hoofd was omwikkeld, haar handen, haar benen samen. ik keek naar haar en naar het loeder. vergaande staat van ontbinding. ik werd misselijk van het idee dat zij al die tijd bij haar had gelegen, bij degene die haar zoveel had aangedaan. waarom was ze niet weg gegaan? waarom nam ze genoegen met deze vreemde vorm van geborgenheid? och meisje, zei ik. ik tilde haar uit de kist en ik nam haar op schoot. ik zei niets. ik neuriede een liedje. ik wiegde haar. ik hield haar vast. en ik beloofde mezelf dat ze nooit meer terug hoefde