Ik was de hele week al in de war. Hopen dat het vrijdag over zou zijn was natuurlijk een beetje dom. Maar. Hoop doet leven en vrijdagochtend wist ik niet waar ik was, wat voor dag en wat ik moest doen. Ik heb een nieuwe variant op mijn insecten, dat wel. Wortels. Niet van het Sinterklaaspaard soort maar die uit bomen. Je moet er maar op komen. Ik kom in beweging. Dan gaan ze weg en het is ook tijd om op te staan. Dat weet ik inmiddels.
Ik weet niet meer wat ik heb gedaan. Ineens was het kwart voor 10. Had ik al in de auto moeten zitten. Ik smeer make-up op. Poets tanden, borstel haar en sprint weg. Zet Gotye aan. Hij brult.
-you’re a fraude and you know it.-
Ik probeer mijn hoofd naar therapie te zetten. Het wil niet echt lukken. Vorige week, wist ik heel duidelijk waar ik het over wilde hebben, nadat ik thuis was. Maar vrijdagochtend wil ik het juist over alles hebben behalve over dat wat ik de week daarvoor had bedacht. Ik zocht dus. Het was een moeilijke week geweest, dus zat stof. Ik kon het over van alles hebben.
Ik had een mail gestuurd over een formulier. Maar goed van mij. Want ik was het alweer vergeten. We gaan van noot naar bunker naar ei. Ik probeer nog kievit maar peut wijst naar ei. Bunker. Noot.
Crack.
Ik kraakte niet. Ik piepte een beetje. Ik werd moe. Voelde hoe ik zo in slaap zou kunnen vallen. Dat zou ik niet doen. Natuurlijk. Zorgen. Onafhankelijkheid. Afhankelijkheid. Kotsen. En roepen.
En dat niet doen.
Niet eens willen. Het zelf doen. Het zelf oplossen. En ook dat. Niet willen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten